ตำนานดอก Forget-Me-Not

          คำว่า “ Forget-Me-Not” แปลว่า “ อย่าลืมฉัน ” เป็นคำพูดสุดท้ายของผู้ชายคนหนึ่งก่อนที่ความตายจะมาพรากเขาไปจากสาวคนรัก หนุ่มคนนี้มีชีวิตอยู่ในประเทศฝรั่งเศสเมื่อหลายร้อยปีมาแล้ว เขาเป็นอัศวินผู้กล้าหาญ ซึ่งมีคนรักเป็นสาวงาม ครบสูตรคู่รักเฟอร์เฟ็คท์ของสมัยนั้น 

                  วันหนึ่งทั้งคู่ไปเดินเล่นริมแม่น้ำ บังเอิญสาวคนรักเหลือบไปเห็นดอกไม้แปลกหน้าสีม่วงเข้มสดใส ซึ่งไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน ชูดอกงามอยู่ริมตลิ่ง เธอก็เลยขอร้องคนรักให้ลงไปเก็บให้ ซึ่งเขาก็ทำตามโดยดี แต่โชคร้ายที่ตลิ่งลื่นมาก และตัวเขาก็ใส่เสื้อเกราะเหล็กซึ่งหนักอึ้งอยู่ ชายหนุ่มก็เลยลื่นตกลงไปในแม่น้ำที่เชี่ยวกราก เขาพยายามตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอด แต่เพราะน้ำหนักเสื้อทำให้เขาจมลงไปทุกที ชายหนุ่มรู้จุดจบของเขาคงจะมาถึงแน่แล้ว เขาจึงโยนดอกไม้ดอกงามขึ้นไปให้สาวคนรักและตะโกนบอกเธอเป็นประโยคสุดท้ายว่า “ Ne moubliez pas... อย่าลืมฉันนะที่รัก ” จากนั้นร่างของเขาก็จมลงหายไปในแม่น้ำ “ ดอก Forget Me Not ” (เป็นคำในภาษาอังกฤษแปลว่าอย่าลืมฉัน) จึงถูกตั้งให้เป็นตัวแทนของรักแท้ที่ไม่มีวันดับ เหมือนความรักของอัศวินหนุ่มกับสาวคนรักนั้นเอง

 ณ ริมฝั่งท้องธารละหานหนึ่ง                         ร่มเย็นซึ้งธรรมชาติประสาทให้

มีเนินหญ้า พุ่มไม้ดอกและใบ                         ล้วนสีสันสดใสเพลินนัยตา

สายลมโชยโบยบัดมารวยรื่น                          ระลอกคลื่นระริกไล่ให้หรรษา

นกส่งเสียงเริงรื่นชื่นอุรา                                สายธาราไหลเชี่ยวเป็นเกลียวแรง

มีสาวงามหนุ่มหล่อนั่งคลอเคล้า                     หน้าสาวเจ้าซบแนบแอบอกแกร่ง

  ในอ้อมกอดด้วยแขนอันแข็งแรง                     ต่างแสดงรักรื่นชื่นหทัย

หนุ่มออดอ้อนด้วยวาจาอันเปี่ยมรัก                 ด้วยจิตใจผูกสมัครเสน่หา

 เป็นถ้อยคำซาบซึ้งจากวิญญา                          เป็นวาจาหวานซึ้งตรึงฤทัย

“ แม่ยอดรักดวงจิตชีวิตพี่                              พี่แสนรักดวงฤดีนี่ไฉน

จะขอรัก-รักเจ้านะทรามวัย                            แม้ชีวิตหาไม่รักนิรันดร์

ทั้งชาตินี้ชาติหน้าและชาติไหน                      ขอเป็นคู่ร่วมใจแม่จอมขวัญ

จะครองรักสดชื่นทุกคืนวัน                             ใช่เสกสรรปั้นกล่าวนะแก้วตา ”

แม่สาวน้อยแสนปลื้มในคำรัก                       ช่างเพราะนักจิตสวาทเสน่หา

 โลกทั้งโลกเรืองรองเหลือคณา                       สว่างจ้าประจักษ์แจ้งแก่โฉมตรู

 “ โอพี่ขายอดจิต ชีวิตน้อง                              ช่างเพราะพร้องน้ำคำฉ่ำชื่นหู

อันถ้อยคำของพี่ที่พร่างพรู                             ประจักษ์รู้รักแท้แน่แก่ใจ

น้องจะรัก-รักพี่ไม่มีห่าง                               ไม่จืดจางจวบชีวิตจะหาไม่

จะภักดีต่อพี่ยอดดวงใจ                                  จะเทอดทูนรักไว้สุดชีวัน”

สองหนุ่มสาวพลอดพร่ำด้วยคำหวาน               แสนชื่นบานในรักสลักมั่น

เชื่อว่ารักจักชื่นทุกคืนวัน                                ไม่มีวันแปรเปลี่ยนเป็นอื่นใด

หาคิดไม่ว่าทุกสิ่งนั้นไม่เที่ยง                          ไม่สามารถหลีกเลี่ยงกรรมใดได้

คิดว่ารักจักเที่ยงตลอดไป                               เหมือนเสพย์สุขอยู่ในสุขาวดี

ทันใดนั้นสาวเจ้าแลชม้อย                               เห็นดอกไม้ช่อน้อยๆงามสุดสี

ช่อสีฟ้ากระจิดหริดน่ารักดี                              ใกล้นทีเดียรดาษลาดต่ำลง

เธอเอื้อนเอ่ยอยากได้ดอกไม้นั้น                     แต่เกินฝันเพราะอยู่ไกลใจใหลหลง

พ่อหนุ่มว่า “ ยอดชีวาอย่าพะวง                    พี่จะลงเก็บให้ในพริบตา

ว่าสิ่งใดใดในโลกนี้                                      ถ้าน้องพี่มุ่งมาดปรารถนา

จะไขว่คว้าหาให้นะแก้วตา                             เว้นดาวเดือนบนฟ้านั้นจนใจ”

ประทับจูบบนแก้มของสาวรัก                        ไม่ช้าชักไต่ลงริมฝั่งใหญ่

โน้มเก็บดอกสีฟ้าให้ยาใจ                               เอื้อมเท่าไรไม่ถึงจึงหยุดพลัน

 เอามือหนึ่งยึดหญ้ากระจุกใหญ่                     เท้านั้นไซร้เหยียบหินกระชับมั่น

เอื้อมแขนเก็บดอกไม้ได้ฉับพลัน                     จะให้ยอดชีวันผู้ขวัญใจ

 แต่บัดดลฟ่อนหญ้าที่ยึดอยู่                            เกิดล่วงพรูหลุดจากดินแปลกไฉน

เท้าเหยียบหินเสียหลักพลาดทันใด               ร่วงตกไปในน้ำกระแสแรง

เป็นตอนน้ำลึกวน และเชี่ยวกราก                 ฉุดกระชากชีพมนุษย์แม้แข็งแกร่ง

ม้วนลงใต้วังวนที่ฤทธิ์แรง                               มองคล้ายแกล้งดำหายในนที

          เห็นร่างโผล่ชูมือถือดอกไม้                  ปากร่ำให้ “น้องจ๋า-อย่าลืม-พี่”

 แล้วจมหายลับไปในทันที                           สิ้นชีวีทั้งรักสลักใจ

   สาวเจ้าร่ำไห้ใจจะขาด                                   โอ้อนาถรักข้ามาสูญได้

อยู่หลัดๆพลัดพรากจากกันไป                       ไม่น่าเป็นไปได้อนิจจา!

 คำฝากรักยังก้องอยู่ในหู                                 พ่อยอดชู้ยอดจิต ชีวิตข้า

แสนสงสารน้ำคำพร่ำพรรณนา                     ไม่คิดสักนิดว่าจะพรากกัน

         เห็นแต่มือชูช่อไม้อยู่ไหวไหว                   ปากพร่ำวอน ขอให้อย่า-ลืม-ฉัน

 น้องจะลืมพี่ได้อย่างไรกัน                               ใจสลักรักมั่น แสนอาดูร

เธอล้มลงครวญคร่ำในพงหญ้า                     ยอดชีวามาร้างร่างดับสูญ

ละห้อยไห้ฟูมฟายเทวศน์พูน                         โลกดับสูญด้วยสิ้นสมปฤดี

ตำนานว่าต่อมาดอกไม้นั้น                             เลยมีชื่อเรียกกันทุกถิ่นที่

ว่า “ Forget-me-not ” เข้าเรื่องดี               “ อย่า-ลืม-พี่ ” ดั่งคำที่อำลา

ตำนาน “Forget me-not”                           ดังเล่านี้ หลักฐานไม่มีให้ค้นหา

แต่เนื้อความตามเรื่องที่เป็นมา                       ก็ฟังว่าน่าจะใช่ตำนานจริง

แต่จะจริงหรือไม่จริงแปลกไฉน?               อ่านเล่นๆด้วยใจสงบนิ่ง

จะรู้สึกเพลิดเพลินได้จริงๆ                          นึกเห็นภาพทุกสิ่งดั่งบรรยาย

** หมายเหตุจากวิชัยยุทธจุลสาร สอนให้รู้ว่า “รักคือทุกข์สุขเป็นอนิจจัง ”